Średniowieczne prace musiały być anonimowe. Dante nie tylko się podpisał, ale jeszcze w tytule zawarł swego rodzaju profanację: łączenie przymiotnika "boska" z lekkim rodzajem literackim, jakim jest "komedia" nie mieściło się w ówczesnych ramach. Wszystko to nie kojarzy się z biblijnym opisem końca świata – pełnym grozy, ale też patosu. W wierszu Miłosza apokalipsa została ujęta w sposób metaforyczny. W jakimś sensie koniec świata możemy obserwować codziennie, bo zawsze zmienia się coś w okolicznościach przyrody, my sami jesteśmy z sekundy na sekundę coraz starsi, inni. Plan wydarzeń. 1. Losy Seweryna Baryki i jego przodków. 2. Zaręczyny Seweryna z Jadwigą Dąbrowską i wyjazd nowożeńców do Baku. 3. Kariera Seweryna Baryki jako urzędnika rosyjskiego. 4. Narodziny Cezarego i jego szczęśliwe dzieciństwo. 5. Wybuch wojny i powołanie Seweryna do wojska. 6. Tragizm hrabiego Henryka. Pod wieloma względami można mówić o hrabim Henryku, głównym bohaterze Nie-Boskiej komedii autorstwa Zygmunta Krasińskiego, jako o postaci tragicznej. Nie jest to co prawda tragizm rodem z antycznych sztuk dramatycznych, ponieważ tam to bezwzględne fatum stawiało ludzi w sytuacjach bez wyjścia. Boska komedia, książka wydana w 2021 roku. Boska Komedia jest średniowiecznym poematem włoskiego poety Dantego Alighieri należącym do kanonu literatury światowej. Utwór przedstawia wizję pielgrzymki autora do zaświatów: Piekła, Czyśćca i Raju. Bitwa o dwór w Soplicowie - plan wydarzeń. Nieuwaga śpiącej szlachty. Przybycie Moskali. Pojmanie szlachty przez Moskali. Negocjacje Sędziego Soplicy z dowódcą carskiego wojska. Dostarczenie broni przez księdza Robaka i jego przyjaciół. Uczta na cześć Moskali. Starcie między Tadeuszem i majorem Płutem. Uwolnienie szlachty. Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Monumentalne dzieło stanowi odzwierciedlenie sytuacji człowieka późnego średniowiecza, czasów wielkich konfliktów - między cesarstwem a papiestwem, mieszczaństwem a szlachtą, a także upadku obyczajów, wiary Konrad Wallenrod - plan wydarzeń. Autorką opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Dyskusje Krzyżaków o wyborze nowego wielkiego mistrza zakonu. Pieśń pustelnicy o Konradzie Wallenrodzie. Konrad Wallenrod nowym wielkim mistrzem krzyżackim. Unikanie wojny z Litwą przez Konrada. Wspomnienia miłości pustelnicy i Wallenroda. Uczta na zamku. przedstawienie Nie-boska komedia. Wszystko powiem Bogu! wystawione w roku 2014 przez Monikę Strzępkę do tekstu Pawła Demirskiego. Inscenizacja Strzępki i Demirskiego stała się niejako ostatnim ogniwem, zwieńczeniem całej sekwencji wydarzeń, które zyskały społeczny rezonans także poza środowiskiem teatralnym. Boska komedia – dzieło przełomu epok; Boska komedia - plan wydarzeń; Średniowieczna wizja zaświatów. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Boskiej Komedii Dantego Alighieri. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst. Pokolenie (Wiatr drzewa spienia) - interpretacja; Lalka - motywy literackie TCyq5Ip. zoom_out_map chevron_left chevron_right Regulamin sklepu Polityka prywatności Dostawa i zwroty Opis Szczegóły Wydanie Nie-Boskiej komedii kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - "pewniak na teście", czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Zawiera bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki kontra rewolucjoniści, stary świat kontra nowy, który jednak wciąż pozostaje w marzeniach przyszłych panów świata, to podstawowy problem dramatu artysty, który krytycznie podchodził do przewrotów wszelkiego rodzaju. Rewolucjoniści pragną zburzenia starego porządku i budowania na gruzach. Henryk już wie, że to niemożliwe, bo istnieją wartości, których unicestwienie zniszczy zarazem. Jakby na potwierdzenie tych poglądów na scenę świata zalanego przez rewolucję wkracza Chrystus Mściciel... Indeks 9788373271661 EAN13 9788373271661 ISBN 9788373271661 Wydawnictwo Greg Autor Zygmunt Krasiński Data premiery 2017 ISBN 9788373271661 Format 145x205 Stron 116 Okładka miękka Zygmunt Krasiński – Nie-boska komedia – Streszczenie Dramat Zygmunta Krasińskiego Nie-boska komedia został napisany w 1833 r. Tytuł dramatu wyraźnie nawiązuje do utworu Dantego Boska komedia, ale nie przedstawia wędrówki bohatera przez piekło, czyściec i niebo, lecz piekło tego świata, obóz rewolucjonistów. Utwór dzieli się na dwie części: dramat rodzinny (akt I i II) oraz dramat społeczny (akt III i IV). Obie części są spojone ze sobą postacią głównego bohatera, którym jest hrabia Henryk. W części I rodzinnej dramatu, hrabia Henryk początkowo występuje jako Pan Młody, a następnie Mąż. Poznajemy go jako poetę – geniusza, marzącego o wielkiej sławie. Żeni się z dziewczyną dobrą i skromną, z którą, jak mu się wcześniej wydawało chce spędzić całe życie. Uważał, że odnalazł tę, o której marzył. Żona Maria urodziła mu syna, jednak nieuświadomione pragnienia odbierają mu spokój. Ich uosobieniem jest zły Duch, który ma postać pięknej Dziewicy. Jest ona ucieleśnieniem wszystkiego o czym marzył. Nawiedza go we śnie. Gdy po przebudzeniu się widzi ok siebie żonę, przeklina dzień, kiedy ją poślubił. Miał nadzieję, że będzie ona jego natchnieniem poetyckim, a teraz obarcza ją za źródło nudy w uporządkowanym życiu rodzinnym. Zapomina o synu, nie jest obecny na jego chrzcie. Porzuca rzeczywisty świat, podąża wciąż za Dziewicą. Jego działania podlegają wpływom sił boskich i szatańskich. Piękna Dziewica – poezja okazuje się tylko złudną marą, a jej bezgraniczne uwielbienie jest źródłem nieszczęść romantycznego kochanka. Zamierzał rzucić się w przepaść, lecz powstrzymał go Anioł Stróż, nakazał mu wrócić do domu i kochać syna. Wróciwszy do domu dowiaduje się, że doprowadzona przez niego do szaleństwa żona, została odwieziona do szpitala dla obłąkanych, wkrótce umiera. Przed śmiercią zdążyła poinformować męża, że prosiła Boga, aby ich syn został też poetą. Dopiero jej strata uświadomiła mu, że była jego jedyną miłością. Przechodzi metamorfozę, zrozumiał, że poezja której się tak poświęcał i głosił jej chwałę, zgubiła go. Staje się przykładnym ojcem dla Orcia. Chłopiec różni się od innych dzieci, jest często zamyślony, rozmarzony, zabawy z rówieśnikami nie przynoszą mu radości. Widuje we śnie i na jawie zmarłą matkę, słyszy jak mówi do niego. Ojciec jest zaniepokojony zachowaniem syna, przeczuwając w nim poetycką duszę. Mając czternaście lat, Orcio ślepnie. Część druga utworu tak zwany dramat społeczny to obraz rewolucji powszechnej. Na czele obozu arystokratów stoi hrabia Henryk. Głównym przeciwnikiem Hrabiego jest Pankracy, przywódca rewolucjonistów. Reprezentuje on interesy robotników, rzemieślników i chłopów. Do tego obozu należą Przechrzty, czyli Żydzi, którzy z judaizmu przeszli na wiarę chrześcijańską. Zamiana wiary to jedynie podstęp, aby zbliżyć się do chrześcijan rewolucjonistów. Gdy ci wymordują arystokratów, wówczas Przechrzty wymordują rewolucjonistów i same sięgną po władzę. Pankracy prosi hrabiego Henryka o spotkanie, zamierza przekonać do do swoich idei i odwieść od angażowania się w walkę. Niestety, jego najbardziej zaufany powiernik Leonard jest przeciwny jakimkolwiek układom z arystokracją, posądza Pankracego o zdradę. Wzywa przywódcę do natychmiastowego wydania rozkazu zaatakowania okopów Św. Trójcy, gdzie znajdują się wrogowie. Hrabia Henryk przebrany w czarny płaszcz wędruje przez obóz rewolucjonistów. Widzi tłum ludzi wynędzniałych, w łachmanach, żądnych krwi arystokratów. Rewolucjoniści cieszą się, że nadchodzi kres starego porządku. Przekonani są o swoim zwycięstwie. Do walki pcha ich głód, nędza i krzywda doznana przez panów. Obraz obozu rewolucjonistów napawa grozą. Widać mordy, żądzę zemsty i rozpustę. Podczas spotkania Pankracego z hrabią Henrykiem, wywiązuje się między nimi dyskusja ideowa, w której wypowiadają swoje racje. Przywódca rewolucjonistów zarzuca arystokratom całkowitą degenerację, brak honoru. Wierzy on w zwycięstwo i przyszłość opartą na demokracji. Uważa, że Henryk jako poeta, powinien dołączyć do rewolucji. Hrabia odpiera zarzuty przeciwnika przypominając, że szlachta broniła zawsze wiary i tradycji. Nie mogą dojść do porozumienia, każdy z nich zostaje przy swoim stanowisku. Rozchodzą się. Ostateczne spotkanie nastąpi w okopach Świętej Trójcy. Dolina wokół zamku została przyrównana do doliny, w której odbędzie się Sąd Ostateczny. Hrabia Henryk przyjmuje z rąk arcybiskupa dowództwo nad zamkiem, obiecuje karać zdrajców śmiercią. Zastraszeni i wątpiący hrabiowie i baronowie proponują Henrykowi układy z rewolucjonistami, on jednak nie pozwala. Ślubował bronić honoru i starych wartości aż do końca. Po dwóch miesiącach oblężenia obrońcom zamku brakuje żywności i amunicji. Po zdobyciu okopów, Pankracy wydaje wyrok śmierci na wszystkich arystokratów. Henryk załamany zwycięstwem rewolucjonistów i śmiercią syna popełnia samobójstwo. Pankracy też ponosi klęskę – poraża go śmiertelnie blask Chrystusa. Nie-boska komedia – rozrachunek z poezją romantyczną – Zygmunt Krasiński Dramat Zygmunta Krasińskiego Nieboska komedia jest rozrachunkiem poety z poezją romantyczną. W części I i II utworu poeta na tle życia rodzinnego hrabiego Henryka czyni rozważania na temat charakteru poezji romantycznej i potępia ją. Zdaniem Krasińskiego poezja ta doprowadza człowieka do egoizmu, zatracenia autentycznej miłości, będącej jedyną żywą siłą, która jest zarazem siłą twórczą. Hrabia Henryk zafascynowany pięknem poezji marzy o wielkie sławie, o tym, aby uznano go za wspaniałego poetę. Henryk to romantyczny poeta, oderwany od rzeczywistości, żyjący w świecie wyobraźni. Jest poetą fałszywym, niepotrafiącym odróżnić prawdy od kłamstwa. Na jego postępowanie mają wpływ siły boskie i szatańskie, i walczą o duszę bohatera. Strony: 1 2 Pierwszej inscenizacji „Nie – Boskiej komedii” dokonał Józef Kotarbiński. 29 listopada 1902 roku w Teatrze Miejskim w Krakowie odbył się spektakl premierowy. Kolejnych adaptacji dokonywano zazwyczaj co dwa - trzy lata. Do roku 1938 odbyło się ponad dwadzieścia premier. Nie wszystkie były udane, a do najciekawszych należą: - inscenizacja Arnolda Szyfmana w Teatrze Polskim w Warszawie – premiera: 30 stycznia 1920 roku - dwie inscenizacje Leona Schillera: pierwsza w Teatrze im. W. Bogusłwawskiego w Warszawie – premiera: 11 czerwca 1926 roku, druga w Teatrze Polskim w Łodzi – premiera: 12 marca 1938 roku. Po II wojnie światowej dokonano czterech nader ciekawych realizacji scenicznych dzieła Krasińskiego. Były to spektakle w reżyserii: - Bohdana Korzeniewskiego - w Teatrze Nowym w Łodzi (1959 rok, spektakl premierowy odbył się 19 czerwca), - Jerzego Kreczmara – w Teatrze Polskim w Poznaniu (1964 rok, premiera 25 marca), - Konrada Swinarskiego w Teatrze Starym w Krakowie (1965 rok, premiera 9 października), - Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Narodowym w Warszawie (1969 rok, premiera 20 marca). „Nie – Boską komedię” wystawiano także za granicą: w Pradze (1918), Leningradzie (1923), Gera (w Niemczech, 1929), Wiedniu (1936), Budapeszcie (1936), Bernie (w Szwajcarii, 1956). „Nie – Boska” w oczach krytyków - fragmenty recenzji wybranych inscenizacji teatralnych: - o adaptacji Leona Schillera (czerwiec 1926 roku) Tadeusz Boy – Żeleński: „(...) Jedni, mówiąc o realizacji dzieła poety i myśliciela, zaznaczają, ze na pierwszym planie znalazł się dekorator; drudzy stwierdzają, że „Nie – Boską komedię” pokazano jako „dramat zbiorowy”, gdyż jasnym jest, że dla poety główną sprawą jest tu dramat indywidualny, ów znamienny dramat romantyczny, obejmujący rozpięciem skrzydeł niebo i ziemię, ale zestrzeliwujący wszystko we własnym sercu. „Nimi pogardzam, was nienawidzę”, oto stosunek hrabiego Henryka do dwóch obozów; a jak podszepty złowrogiej Dziewicy rozpoczynają dramat, tak kończą go słowa: „Poezjo, bądź mi przeklęta”. Zaznaczyłem już te proporcje, przejrzyste w czytaniu, prą, siłą samego ucieleśnienia scenicznego, ku deformacji; tym bardziej, gdy, jak się stało, dekorator zaciemni dramat osobisty Henryka, a reżyser mistrzowskimi scenami zespołowymi uczyni z „Nie – Boskiej” magiczną latarnię rewolucji. („Kurier Poranny” 1926 nr 162; przedruk wg Pisma, t. XXII, Warszawa 1964)- o adaptacji Bohdana Korzeniewskiego (czerwiec 1959 roku); Zygmunt Greń: „Korzeniewski uczynił próbę interesującą i śmiałą. Wokół Poety – Henryka poruszają się cztery Postacie, jego myśli, wątpliwości, przeświadczenia. Adaptator rozdziela tekst między tę piątkę, co więcej, zrobi to nawet w scenie rozmowy Henryka z Pankracym. To owe postacie, myśli samego hrabiego mówią część kwestii jego przeciwnika. Henryk odpowiada ostro, logicznie i bezwzględnie, ale w nim samym tkwi połowa wątpliwości podsuwanych przez Pankracego. Reżyser najdobitniej wyraża tutaj rozdźwięk pomiędzy decyzją a postępowaniem Henryka, pomiędzy jego wyborem a świadomością, zdolnością oceny sytuacji. Nie znaczy to, by Henryk działał wbrew sobie. Ale nie widzi dostatecznych racji swego przeciwnika. Jego wybór, tak ostro podkreślony przez Korzeniewskiego i wydobyty z utworu, staje się jak dyby wyborem egzystencjalisty ze szkoły Sartre’a. Można dyskutować potrzebę takiej dobitności. Ale wydaje się, że to pokrewieństwo bohaterów Krasińskiego z egzystencjalizmem wydobył Korzeniewski trafnie i celowo. Trzeba to było powiedzieć. „Postacie” wprowadził reżyser w wyraźny rytm; mówią, poruszają się jednostajnie, miarowo, rój satelitów wokół planety; nerwowe, niespokojne, wahające się wnętrze człowieka znalazło się przed nami rozłożone na wzór atomu. Ale Korzeniewski tę rytmiczność aktorstwa przeniósł także w pozostałe sceny. Henryk dręczony szatańskimi pokusami i Henryk wśród obłąkanych - mieszczą się jeszcze w tej koncepcji. Pomyłka staje się oczywista w drugiej części widowiska, gdy wchodzimy w świat rewolucji, gdy Henryk rozpoczyna swą wędrówkę po obozie. A wreszcie w części trzeciej, gdy w Okopach Św. Trójcy arystokraci dopuszczają się zdrady. Jaki sens teatralny niesie ze sobą ta rytmiczność tłumów, recytacji, litanijne przerzucanie słów, których treść psychologiczna wietrzeje natychmiast jak slogan? Rytmu historii, jej twardego kroku, w ten sposób reżyser nie uchwycił. Zniknęła natomiast z tych scen cała ich intymność i drapieżność zarazem, olśniewająca błyskawiczność, nagość, siła. Rytmicznie i martwo występują rzeźnicy, chłopi, lokaje, zabójcy, artyści – by w końcowej scenie przebiec nad ciałem Pankracego ku widowni i zastygnąć z wzniesionymi pięściami niemal na pierwszym rzędzie krzeseł. Korzeniewski był konsekwentnie antyromantyczny. Dlatego wyobraził sobie na scenie rewolucję, która recytuje na scenie martwo racjonalistyczne litanie. Intelektualna koncepcja dramatu, starcie dwóch racji, dwóch postaw, obu jednakowo bliskich, choć przeciwnych – rozpłynęła się w złym teatrze. W rytmie i metaforyczności, które – narzucone z zewnątrz – rozbiły rytm wewnętrzny dramatu i jego 1 2 3 4