Zmiany w płucach u wszystkich mających COVID-19. Nawet bez objawów choroby. Okazuje się, że nawet osoby, które nie mają objawów zakażenia koronawirusem, mogą mieć poważne zmiany w płucach. Zmętnienie płuc to zjawisko, które może wystąpić u każdego chorego i jest dowodem na to, że COVID-19 jest niebezpieczny nawet przy Zatorowość płucna: objawy. Objawy zatorowości płucnej pojawiają się nagle, bo i zatkanie tętnic jest gwałtowne. Niestety wielu chorych w pierwszej chwili nie zdaje sobie sprawy, że występujące u nich objawy związane są z zatorowością. Symptomy te łatwo bowiem pomylić z zapaleniem płuc, nawet z zawałem serca. W początkowym okresie rozwoju pylicy płuc objawy mogą pozostawać niezauważone, jednak wraz z rozwojem choroby tworzące się zmiany pylicze mogą powodować objawy takie jak: duszności wysiłkowe, kaszel, odpluwanie śluzowej bądź przy wtórnych zakażeniach śluzowo-ropnej plwociny (np. czarno podbarwionej w przypadku pylicy węglowej). Typowymi zmianami, które można stwierdzić za pomocą TKWR w sarkoidozie, są rozsiane, drobne guzki położone okołooskrzelowo, okołonaczyniowo i podopłucnowo, zgrubienia przegród międzyzrazikowych, objaw plastra miodu i mlecznej szyby, zacienienia w płucach siateczkowate i zaburzenia architektury płuc. Charakterystyczne dla tej Przyczyny włóknienia to: obrzęk lub alergiczne zapalenie płuc czy powikłania niewydolności oddechowej. Czasem mamy do czynienia z idiopatycznym włóknieniem płuc (samoistnym). Kaszel, duszności, zmiany w wyglązie palców (pałeczki dobosza), obrzęki nóg, sinica stanowią objawy zwłóknienia. plama w płucu. Jak często występują guzki w płucach? Nawet u 35% osób, u których wykonuje się tomografię komputerową obejmującą płuca, wykrywa się guzek. Czasami podczas badania znajduje się więcej niż jeden guzek w płucach. Niekoniecznie jest to zjawisko poważniejsze niż pojedynczy guzek. Jak wykryto u mnie guzek w płucu? Zgrubienie czy guzek w piersi po dalszej diagnostyce może okazać się groźną zmianą nowotworową. Zmiany w postaci włókniaków i torbieli w piersi są najczęstszą przyczyną pojawienia się guzków, zgrubień w piersiach, niemniej jednak istotne jest uważne samobadanie piersi i regularna kontrola ginekologiczna by wykluczyć raka Objawy rozedmy płuc zależą w głównej mierze od nasilenia choroby. Należy tu wymienić: brak tchu, lekką zadyszkę, kaszel, duszność – czasem pojawia się sinica (zasinienie skóry z powodu gorszego utlenowania tkanek). W zaawansowanym stadium choroby klatka piersiowa pacjenta może zmienić kształt na beczkowaty. Chory może przem88. ~. Zmiany bliznowate w płucach wcale nie muszą być związane z gruźlicą, może to być efekt pozapalny spowodowany przez pylicę, zapalenie płuc. Aby sprawdzić czy miała Pani kontakt z guźlicą należy zrobić badanie na odczyn tubrkulinowy, badanie mikrobiologiczne pobranego materiału lub nawet analizę histopatologiczną 7. Zwężenie oskrzeli na skutek obecności ciała obcego lub nowotworu. 8. Wdychanie toksycznych substancji (gazów, pyłów). 9. Schorzenie w postaci refluksu żołądkowo-przełykowego, który powoduje przedostawanie się treści pokarmowego do dróg oddechowych. 10. Aspergiloza oskrzelowo-płucna o charakterze alergicznym. 11. GiIKsmA. Pytanie nadesłane do redakcji Czy zmiany włókniste w szczycie płuca prawego oraz pogrubienie zarysu opłucnej nad tym szczytem świadczą o gruźlicy? Odpowiedziała lek. med. Iwona Witkiewicz specjalista chorób płuc Ordynator Oddziału Chorób Płuc i Gruźlicy Specjalistycznego Szpitala im. Prof. A. Sokołowskiego w Szczecinie Konsultant wojewódzki w dziedzinie chorób płuc i gruźlicy województwa zachodniopomorskiego Zmiany, określane jako „włókniste” w obrazie radiologicznym klatki piersiowej są zmianami bliznowatymi. Lokalizacja takich zmian w szczycie płuca rzeczywiście sugeruje w pierwszej kolejności zmiany bliznowate w przebiegu gruźlicy płuc, gruźlica bowiem ma szczególną predylekcję do usadawiania się w szczytowych partiach płuc ze względu na warunki tam panujące, a mianowicie dobre upowietrznienie przy stosunkowo małym przepływie krwi, a więc w konsekwencji małym napływie komórkowych elementów obronnych. Podobnie pogrubiała opłucna szczytowa jako proces bliznowaty sugeruje przebyte zakażenie gruźlicze. Tak więc rzeczywiście, przy takim obrazie w pierwszej kolejności należy rozważyć przebyte zakażenie gruźlicze (często bezobjawowe) zabliźnione przez proces samogojenia. Warto jednak uwzględnić dane kliniczne płynące zarówno z wywiadu, jak i badania chorego i różnicować owe zmiany z innymi, jak na przykład jałowe włóknienie szczytów w przebiegu zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK), gdzie usztywnienie klatki piersiowej prowadzi do postępującego włóknienia źle wentylowanych szczytów; czy pogrubienia opłucnej w przebiegu azbestozy, a nawet międzybłoniaka opłucnej, choć wówczas zmiany nie ograniczają się jedynie do szczytów. W przypadku stwierdzenia zmian w szczytach płuc należy przeanalizować poprzednie radiogramy chorego i w przypadku stwierdzenią, że zmiany są ewidentnie świeże, nieobserwowane uprzednio, wdrożyć pełną diagnostykę gruźlicy, tzn. wykonać badania bakteriologiczne plwociny w kierunku prątków gruźlicy. W przypadku zmian utrzymujących się od dłuższego czasu czy dobrze uwapnionych wskazane jest wykonanie radiogramów klatki piersiowej jeden raz w roku i wnikliwe ich porównywanie. W przypadku dynamiki zmian, a zwłaszcza w przypadku pojawiania się nawet dyskretnych, ale „nowych” cieni wskazana jest nie tylko pełna diagnostyka bakteriologiczna w kierunku gruźlicy, ale również badania endoskopowe oskrzeli i pełna diagnostyka pulmonologiczna, a w przypadku progresji zmian, po wykluczeniu innych przyczyn nawet wdrożenie leczenia przeciwgruźliczego. Piśmiennictwo: Antczak A. (red.): Pulmonologia Medical Tribune POLSKA. Chazan R.: Pneumonologia praktyczna –α-medica Press 2005. Rowińska-Zakrzewska E., Kuś J.: Choroby Układu Oddechowego PZWL 1997. Pytanie nadesłane do redakcji Swoiste zmiany włókniste w szczytach płuc z niewielkim pogrubieniem osklepków, zwłaszcza lewego, brak znacznika, z wtórnymi zmianami rozszerzeniowymi w dolnych polach płucnych oraz podciągnięciem wnęk ku górze. Co to znaczy? Odpowiedziała lek. med. Iwona Witkiewicz specjalista chorób płuc Ordynator Oddziału Chorób Płuc i Gruźlicy Specjalistycznego Szpitala im. prof. A. Sokołowskiego w Szczecinie Konsultant wojewódzki w dziedzinie chorób płuc i gruźlicy województwa zachodniopomorskiego Jest to zapewne opis radiologiczny zdjęcia klatki piersiowej ze świeżą lub raczej przechorowaną w dalekiej przeszłości gruźlicą, która zajęła szczyty obu płuc, ale zdecydowanie bardziej po stronie lewej, doprowadziła do ich zbliznowacenia, zmniejszenia objętości zaatakowanych obszarów i w konsekwencji pociągnęła płaty dolne ku górze, rozciągając oskrzela i doprowadzając do tzw. rozstrzenia oskrzeli. Oczywiście, jak pisałam wielokrotnie, zdjęcie radiologiczne jest jedynie jednym z wielu badań dodatkowych, których nie można rozpatrywać bez analizy stanu zdrowia chorego, wywiadu chorobowego i innych badań diagnostycznych. Także w tym przypadku bez wywiadu i zbadania chorego nie można jednoznacznie ocenić, czy mamy do czynienia z przechorowaną, czy też z trwającą gruźlicą i czy choroba w przeszłości była jawna klinicznie, tzn. czy chory o niej wiedział, czy też przeszedł zakażenie bezobjawowo. Nie ocenimy także bez innych badań, czy opisane rozstrzenia oskrzeli dają objawy kliniczne i wymagają leczenia, czy może są „niemymi kliniczne” zmianami dokonanymi. Proponuję udać się z tym opisem do lekarza, który na podstawie stanu pacjenta podejmie właściwe decyzje terapeutyczne i zaproponuje ewentualne leczenie, lub - jeżeli opisane zmiany są już jedynie zmianami bliznowatymi - odstąpi od leczenia. Piśmiennictwo: Ketai, Lofgren, Meholic: Diagnostyka obrazowa narządów klatki piersiowej. Urban & Partner, Wrocław 2006 Prosze o wytlumaczeniu opisu choroby: Pole płucne bez zmian ogniskowych o wzmożonym rysunku podścieliska, z drobnoguzkowymi i siateczkowatymi zacienieniami. Cień środkowy oraz przepona radiologicznie bez zmian 2011-10-15, 21:01~AdiK ~ Drobnoguzkowe i siateczkowate zacienienia mogą wskazywać właściwie na kilka schorzeń. Myśleć trzeba np. o śródmiąższowym zapaleniu płuc, sarkoidozie, histiocytozie, układowych chorobach tkanki łącznej (np. o reumatoidalnym zapaleniu stawów). Interpretacja zależy od obecności objawów klinicznych i zmian w innych badaniach. 2011-10-16, 00:44markl ~ Takimi moimi ogolnymi objawami tej choroby sa bóle stawow i pogorszenie wzroku, nosze jeszcze plytke na kosci strzalkowej przez 4 lata, nie wiem czy tez nie bedzie mialo wplywu na to ze jestem operatorem maszyn szklarskich poniewaz pracuje na produkcji szkla chutniczego gdzie wystepuje duze zapylenie surowcow do produkcji szkla 2011-10-16, 18:53~AdiK Wyniki z objawami mogą wskazywać na wszystkie wymienione przeze mnie schorzenia. Prawdopodobnie będzie trzeba wykonać jeszcze dodatkowe badania. Wizyta u lekarza jest wskazana. 2011-10-17, 07:51markl Strony: 1 wątkii odpowiedzi ostatni post Sarkoidoza, inaczej choroba Besniera-Boecka-Schaumanna, jest chorobą autoimmunologiczną atakującą praktycznie cały organizm, dotyka przede wszystkim ludzi młodych. Objawy sarkoidozy są często mylone z gruźlicą lub inną chorobą układu oddechowego. Do tej pory nie udało się ustalić jednoznacznej przyczyny sarkoidozy, choć istnieje wiele hipotez na ten temat. Co ważne, sarkoidoza nie jest chorobą infekcyjną, więc nie można się nią zarazić. Spis treściSarkoidoza - kto choruje najczęściej?Sarkoidoza - objawySarkoidoza - jak postawić trafną diagnozę?Z czym różnicować sarkoidozę?Sarkoidoza - leczenieSarkoidoza - przebieg kliniczny Sarkoidoza (choroba Besniera-Boecka-Schaumanna, łac. sarcoidosis) to choroba z autoagresji (choroba autoimmunologiczna). Układ odpornościowy, przyzwyczajony do niszczenia intruzów wnikających do organizmu u niektórych osób staje się nagle zbyt aktywny. W narządach wewnętrznych tworzą się wówczas ziarniniaki, czyli małe grudki o charakterze zapalnym, które w przeciwieństwie do gruźlicy są ziarniniakami nieserowaciejącymi. Ziarniniaki są utworzone z komórek zapalnych takich jak limfocyty i makrofagi. Chociaż sarkoidoza może zaatakować każdy narząd, to najczęściej stwierdza się ją w płucach oraz węzłach chłonnych, przede wszystkim śródpiersia. To dlatego sarkoidoza zaliczana jest do śródmiąższowych chorób płuc. Oznacza to, że w jej przebiegu powstają niejednorodne, rozsiane zmiany w płucach, które prowadzą do upośledzenia wymiany gazowej. Poradnik Zdrowie: kiedy iść do immunologa? Sarkoidoza - kto choruje najczęściej? Sarkoidozę uważa się za chorobę przede wszystkim ludzi młodych, głównie w trzeciej dekadzie życia (20-30 lat). U kobiet drugi szczyt zachorowań przypada między 50. a 60. rokiem życia. Chociaż nie ma zdecydowanej przewagi co do płci, uważa się, że sarkoidoza nieco częściej występuje u kobiet. Zaobserwowano też, że sarkoidoza dosyć często stwierdzana jest u ludzi w krajach skandynawskich, a także, że rasa czarna choruje około dziesięć razy częściej niż reszta populacji. Sarkoidoza - objawy Sarkoidoza w swoim początkowym przebiegu często nie daje żadnych objawów. Jednak w miarę rozwoju choroby najczęściej można zaobserwować limfadenopatię, czyli uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Często w sarkoidozie pojawiają się: utrata masy ciała pokasływanie nocne poty złe samopoczucie ogólne osłabienie Są to objawy niespecyficzne, występujące nawet u około 30 procent chorych, dlatego gdy się pojawią, rzadko kiedy jesteśmy ukierunkowani na określoną chorobę, co więcej - takie dolegliwości są znane z autopsji praktycznie każdemu z nas i występują w przypadku długotrwałego stresu czy przemęczenia. Objawy, które są bardziej typowe dla sarkoidozy, wiążą się przede wszystkim z zajętym przez chorobę narządem. W związku z tym możemy zaobserwować między innymi: duszność, kaszel, zamostkowy ból lub dyskomfort klatki piersiowej bóle mięśni i stawów powiększenie wątroby i/lub powiększenie śledziony (hepato- i/lub splenomegalia) powiększenie węzłów chłonnych, które są ruchome i niebolesne w przypadku zajęcia serca arytmie, objawy niewydolności krążenia suchość oczu lub zaburzenia widzenia zaburzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza porażenie nerwów czaszkowych, głównie twarzowego (tak zwana neurosarkoidoza) zmiany skórne różnego typu i o różnym nasileniu, np. sarkoid guzowaty, angiolupoid (zmiana naczyniowa, głównie u kobiet, zlokalizowana przede wszystkim na nosie), sarkoid odmrozinowy, odmiana guzkowa rozsiana oraz obrączkowata; zmiany zazwyczaj pozostawiają blizny na powierzchni skóry objawy kostne, które są znane również jako zespół Jünglinga powiększenie ślinianki przyusznej jedno- lub obustronne objawy hiperkalcemii, czyli podwyższonego poziomy wapnia we krwi, która często towarzyszy sarkoidozie, takich jak wielomocz, kamica nerkowa i kamica dróg żółciowych, osłabienie mięśni, senność, bóle głowy, nudności, wymioty, brak apetytu, zapalenie trzustki, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, arytmie czy nadciśnienie tętnicze Sarkoidoza - jak postawić trafną diagnozę? W związku z tym, że sarkoidoza może atakować każdy narząd, często można zaobserwować wiele odchyleń w różnych badaniach dodatkowych. Ostatecznie jednak o rozpoznaniu sarkoidozy decyduje badanie histopatologiczne wycinka ze zmienionych narządów, najczęściej z węzłów chłonnych, miąższu płuc, spojówki oka, wątroby, nerek czy skóry. Poza tym w diagnostyce sarkoidozy wykorzystuje się takie badania jak: badania laboratoryjne, które mogą wykazać - nieznaczną niedokrwistość- leukopenię- hiperkalcemię- hiperkalciurię- wzrost aktywności konwertazy angiotensyny we krwi- hipergammaglobulinemię badania obrazowe: RTG klatki piersiowej - na podstawie obrazu w badaniu RTG można sklasyfikować sarkoidozę w pięciu stadiach, a dokładniej: - stadium 0 - obraz klatki piersiowej w badaniu RTG jest prawidłowy- stadium I - powiększenie węzłów chłonnych wnęk i/lub śródpiersia, bez widocznych zmian w miąższu płuc- stadium II - rozsiewy drobnoguzkowe w miąższu płuc, które towarzyszą powiększonym węzłom chłonnym- stadium III - rozsiew drobnoguzkowy w miąższu, brak powiększenia węzłów chłonnych- stadium IV - włóknienie miąższu płuc i zmiany rozedmowe (obraz "plastra miodu") tomografia komputerowa klatki piersiowej: - rozsiew drobnoguzkowy w miąższu płuc- powiększone węzły chłonne wnęk i śródpiersia rezonans magnetyczny - pomocny najczęściej w ocenie zajęcia innych narządów, głównie ośrodkowego układu nerwowego i sercaUSG jamy brzusznej do oceny wątroby, śledziony i układu moczowego EKG do oceny ewentualnych arytmii badanie okulistyczne, które należy wykonać u każdego chorego badanie płynu mózgowo-rdzeniowego - w przypadku zajęcia ośrodkowego układu nerwowego ujawni limfocytozę i wzrost poziomu białka u zdecydowanej większości chorych odczyn tuberkulinowy wykonywany w celu wykluczenia aktualnego zakażenia prątkami gruźlicy, jednakże w przypadku sarkoidozy dochodzi do osłabienia układu immunologicznego, dlatego badanie to może dawać wyniki fałszywie ujemne Sarkoidozę można rozpoznać, gdy występuje typowy obraz kliniczny i radiologiczny w więcej niż dwóch narządach, który jest potwierdzony wynikami biopsji. Gdy pobranie biopsji nie jest możliwe, rozpoznanie w stadium I i II sarkoidozy można rozpoznać jedynie na podstawie obrazu klinicznego i radiologicznego. Z czym różnicować sarkoidozę? Z racji tego, że sarkoidoza może występować w każdym narządzie naszego organizmu, należy wykluczyć szereg chorób, które mogą dawać podobne objawy. W przypadku powiększenia węzłów chłonnych wnęk i śródpiersia należy przede wszystkim wykluczyć chorobę nowotworową, zarówno złośliwe chłoniaki, jak i przerzuty z innych narządów. Zmiany rozsiane w płucach w badaniach obrazowych mogą nasuwać podejrzenie innych chorób śródmiąższowych czy na przykład rozsiewu nowotworowego. Ziarniniaki wykryte w badaniu histopatologicznym mogą występować również w takich chorobach jak: gruźlica grzybica ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wielu innych, nieco rzadszych chorobach. Trudność może stawiać również różnicowanie zmian skórnych, które pojawiają się w sarkoidozie, a które mogą przypominać zmiany w toczniu, chorobach alergicznych czy też w gruźlicy. Sarkoidoza - leczenie Podstawą w leczeniu sarkoidozy są glikokortykosteroidy, a leczenie nimi, aby przyniosło pożądany efekt, powinno trwać minimum rok. Ze względu na duży odsetek samoistnych remisji zazwyczaj nie leczy się chorych w stadium I i II sarkoidozy. W tych przypadkach zaleca się jedynie kontrolę choroby co kilka miesięcy. W postaci płucnej sarkoidozy można rozważyć również stosowanie glikokortykosteroidów wziewnych. Wskazaniem do włączenia leczenia jest stadium choroby III i IV oraz II, jeśli obserwuje się progresję zmian w miąższu płuc lub narastające zaburzenia oddychania, a także zajęcie przez sarkoidozę serca, ośrodkowego układu nerwowego, narządu wzroku oraz stwierdzenie hiperkalcemii. Oprócz glikokortykosteroidów stosowane są również inne leki immunosupresyjne, takie jak metotreksat, azatiopryna, leflunomid, mykofenolan mofetylu czy przeciwciała anty-TNF α. W ostateczności, w przypadku dużego zaawansowania choroby konieczne jest rozważenie przeszczepu płuc. Sarkoidoza - przebieg kliniczny Tak jak wcześniej wspomniano, sarkoidoza może długo nie dawać żadnych objawów. U niektórych obserwuje się ostry początek choroby, w którym pojawiają się gorączka, ból stawów, niemożność chodzenia, rumień guzowaty oraz obustronne poszerzenie węzłów chłonnych wnęk. Taką postać nazywamy wówczas zespołem Löfgrena i mimo dużego nasilenia objawów na początku oraz ich nagłego początku ma ona charakter samoograniczający się i daje dobre rokowanie. Sarkoidoza może również ujawnić się jako zespół Heerfordta, to znaczy współwystępowanie zapalenia przedniego odcinka błony naczyniowej oka, ślinianek przyusznych, porażenia nerwu twarzowego oraz gorączki. U ponad 80% chorych w I stadium choroby obserwuje się remisję choroby do dwóch lat od jej rozpoznania. U chorych z rozpoznaniem choroby w stadium II dochodzi do remisji choroby w 60% przypadków, a w stadium III w 10-20%. Sarkoidoza wiąże się generalnie z dobrym rokowaniem, a śmiertelność wynosząca kilka procent związana jest najczęściej z niewydolnością układu oddechowego, krążenia czy jest konsekwencją uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Czytaj też: BCG - szczepionka przeciwko gruźlicy Dżuma - przyczyny, objawy, leczenie Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry